سلام من دختر ۲۶ ساله هستم با آقای ۲۹ ساله‌ای حدود ۴ ماه هست که نامزد هستیم. 
طی این ۴ ماه متوجه شدم نامزدم علی رغم ویژگی‌های خوب زیاد، بسیار اهل پز دادن و ظواهر و توجه به مادیات هست و همیشه در زمان اتخاد هر تصمیمی، اصل رو بر مبنای اینکه دیگران چه فکری می‌کنند یا چه طور انجامش بدم که حسادت بقیه رو تحریک کنم، قرار می‌دهد. 
اولین مکالمه ما در بدو آشنایی این طور از زبان ایشون شروع شد که: "من دختری رو برای زندگی می خوام که عین خیلی از خانوم ها مدام داخل آرایشگاه‌ها نباشه و اهل زندگی باشه و... چون چند ماه پیش به واسطه معرفی همسر همکارم با دختری حدود نیم ساعت صحبت کردم و آشنا شدم که بسیار زیبا بود اما چون ظاهر جلفی داشت و بسیار هم برای ازدواج با بنده مشتاق بود، من ایشون رو نپسندیدم و دنبال یک دختر معمولی برای ازدواج هستم. "
بعدها بارها و بارها درباره دخترها و خانواده‌هایی که تمایل داشتند با ایشون وصلت کنند صحبت می‌کرد و تاکیدشون بر این هست که من خودم نخواستم. در جواب این صحبت‌ها گفتم که اگر ایرادی نداشتند شما رد نمی‌کردی پس لزومی نداره در این باره صحبت کنیم. گفتن " نه مثلاً همون دختر خوشگله که تعریف کردم هیچ ایرادی نداشت فقط من دختر معمولی و بساز می‌خواستم. "
خلاصه این تعریف و تمجیدها از وجنات و محسنات سایر دخترها باعث شد اعتماد به نفس بنده به شدت پایین بیاد و نسبت به این موضوعات حساس شدم و حتی مدت ها دنبال دخترهایی بودم که نامزدم از اون ها تعریف می‌کرد و در عین ناباوری متوجه شدم تک تک این اشخاص چه به لحاظ ظاهر و زیبایی چه به لحاظ خانواده، تحصیلات وضعیت مالی، شغلی، از من پایین‌تر هستند و بار روانی که تحمل کرده بودم بی دلیل بود. 
تصمیم دارم نامزدی رو به هم بزنم. قرار هست با مشاور هم صحبت کنم اما به عنوان نفر سومی که این متن رو می خونید خواهش می کنم قضاوت کنید آیا دلیل من برای به هم زدن نامزدی کافی هست؟