مهدی ح مهمان

1403/03/28

بهترین راه اینه کاری کنید که خواستگارهاتون بیشتر بشه یا درخواست های خواستگاری بهتون بیشتر بشه. در جلسات خواستگاری اون موقع خودتون بهتر دست‌تون میاد که چی براتون بهتره ولی مطمئنا اگه از کسی خوشتون بیاد، باهاش راه میایید.
(جاهایی برید که مورد آقا بهتون معرفی کنند (جاهای زنونه))

دبیر هستم مهمان

1403/03/28

بنده 34 سالمه و 4سال هست شاغل شدم
بخاطر جو خانوادگی و ناآگاهی تا سه چهارسال پیش هم نمیدونستم باید ازدواج کنم احساسی هم نداشتم
الان کاملا مظلومانه مورد تمسخر مخصوصا پسرای کوچکتر از خودم واقع می‌شم!(دلم شکسته!)
من نمیدونستم باید ازدواج کنم با اینکه خواستگار هم زیاد داشتم گناه من چیه!!!
اغلب خواستگار هام از خودم کوچکتر هستن
غصم میگیره وقتی میبینم پسری فقط و فقط بخاطر اینکه چهارپنج سال ازم کوچیکتره بهم میگه تو دختر باارزشی هستی دوستت دارم مواظب خودت باش و خداحافظ!!

امیر مهمان

1403/03/15

بنظر من با خودت رو راست باش...اولا که چرا دنبال نظر مردمی دنبال نخود سیاه بگردی بهتره یادت باشه تو نظر واقعی مردمو هیچ وقت متوجه نمیشی چون تو دلشون میگن و به زبون نمیارن...ممکنه ازت بد بگن ولی تو دل قبولت داشته باشن یا بلعکس پس کلن کار خودتو بکن...در مورد ازدواج اگر واقعا ازدواج میخای که خودت بخای جور میشه شرایط سن هم اصلن مهم نیست خاله من ۳۵ سالگی ازدواج کرد الان خیلی هم خوشحاله تو زندگی...******************* اگرم احساس تنهایی نمیکنی که هیچ از زندگی لذت ببر.....ولی در کل حس تنهایی از خودت دور کن که خیلی مضره برا انسان

علی مهمان

1403/03/10

چون خواستین نظر عموم جامعه رو میگم
اولا توی شرایط فعلی اگه از استثنا ها و... صرف نظر کنیم دلیل عمدهای که پسرا ازدواج نکردن و به سنین بالاتر رسیدن دلایل اقتصادی هست و واسه دخترا دلایل فرهنگی (از قبیل تمایل به پیشرفت و مانع دیدن ازدواج و توقعات زیاد و...)
خب دختری که سنش زیاد تر میشه و ازدواج نکرده ناخودآگاه با توجه به جو عمومی جامعه این حس ایجاد میشه که دختر پرتوقعی هست و یا مسایل شغلی و درسی و... براش اولویت بیشتری داره تا ازدواج و خانواده. شاید اصلا چنین چیزی نباشه ولی با توجه به جو عمومی جامعه میگم که چنین دیدی وجود داره.حالا توی چنین جوی شما شکست شغلی بخوری و ناراحت باشی و بری پیش مشاور . طبیعتا اولین فکری که به ذهنش میاد اینه از مسیری که اومدین خسته این و دنبال تغییر مسیر با ازدواج هستین. منظورم اینه این جو جامعه هست .شما به خودتون نگاه کنین اگه واقعا تمایل به ازدواج دارین اون یه بحثه و الا اگه براتون مهم نیست حرفای مشاور نباید زیاد براتون عجیب باشه.

رضا مهمان

1403/03/08

جامعه نظرش مثبته
اتفاقا این روزا ازدواج نکردن باکلاس تر از ازدواج کردنه
نگران نباشید

محمدعلی مهمان

1403/03/08

این بالا رفتن سن ازدواج برای پسر و دخترا هست ، مهم اینه واقعی به موضوع نگاه کنیم .
سهم اشتباه فکر کردن و عمل کردن خودمون را بشناسیم و سهم بقیه را بهش فکر نکنیم چون دست ما نیست .
جنسیت ، شغل و خانواده ، اعتقادات و مهم تر شخصیت تو زمان ازدواج یه دختر تاثیر داره . در این مورد برای پسرا جنسیت را حذف کنید مسائل اقتصادی را اضافه کنید ‌.
الان دلیل اصلی ازدواج نکردن دخترا فکر اونهاست و دلیلش مسایل فرهنگیه نه تیپ و قیافه و حتی اقتصاد . برای همین دخترا اگه می خواهند درست به این قضیه فکر کنند خودشون را محدود نکنند ‌. به این محدود نکنند خوب فکر کنید ...
در مورد شخص شما اگه ازدواج نکردنتون نمی خواهید تو چشم باشه به نظرم تو چشم نیست خیالتون راحت ! پدر و برادران نمی توانند مثل خودتان کمکی به شما بکنند پس تو مسائل لارج باشید و خودتون را محدود نکنید و ایمانتون را بالا ببرید ، این طوری تو هر سنی از خودتون راضی هستید .
یه مثال برای محدود کردن میگم : فردی مکان زندگی فرد دیگه شرایط اقتصادی یکی مسائل اخلاقی براش اولویت هست که خوبه ولی فرضا یه فرد بازاری خودش را محدود به ظاهر نمیکنه و می بینه می تونه از زندگی لذت ببره یا نه .
‌

غریب آشنا مهمان

1403/03/08

مشاور به من۲۲ساله هم گفت تو نگران ازدواجی درحالیکه آخرین چیز ممکنی بود که به ذهنم میتونست برسه تو اون زمان. هرکی منو میبینه یا به خودم یا به مامانم میگه دیگه وقتشه و به ازدواج فکر کن و این حرفا. خواستم بگم فکر نکن چون به اون سن رسیدی داری حرف میشنوی دخترا کلا درحال حرف شنیدن هستن! چون مردم بیکار دنبال سوژه‌ان تا راجبش صحبت کنن! من حقیقتش خیلی به قسمت ایمان اوردم چون از فامیلامون که پسر خیییلی خفنی بود رفت دختری همسن خودش رو گرفت که چندین لول پایینتر از خودش بود از هرلحاظ و درصورتی بود که همه فکر میکردن زنش قراره کییی باشه! تو اون سن و سال همچین پسری باهاش ازدواج کرد که خیلی هم سر بود و باز هم حرف پشتش هست! این از حرف مردم که خواستم بگم همیشه هست.

FaAh مهمان

1403/03/07

البته اینم بگم که میتونید به همان روال قبلی سعی برای آرامش داشتن ادامه بدید ولی من که تجربه اش کردم بنظرم ادامه ندید.

FaAh مهمان

1403/03/07

و وقتی حرف میزدم می‌دیدم که چقدر این مدت خودم رو نادیده گرفته بودم و در واقع چقدر خستم.
من نمیگم که این حال شما بخاطر ازدواجه و در مورد خودم حرف زدم که بگم درکتون میکنم و الکی شعار نمیدم. ولی بنظر من ازدواج هم بی تاثیر نیست. من تو یه کتاب می‌خوندم که همانطور که مردان به غار تنهایی نیاز دارند زن ها هم نیاز دارند گاهی به قعر چاه خودشون و احساساتشان برن و در واقع در این مدت یه جور حالت افسردگی دارن و اگه به این چاه نرن و روی هم جمع بشه ممکنه به جایی برسه که این به چاه رفتنشون خیلی طولانی بشه و در واقع تو اون مدت همه چی روی هم جمع شده و اون زمان نمود پیدا می‌کنه. و موقع به چاه رفتن نیاز داره که یه افرادی باشند فقط درکش کنند و فقط به حرفاش گوش کنند و بهش حق بدن که ناراحت باشه و دنبال راه حل دادن نباشن.
و بنظر من همه این اتفاق ها که ما فکر می‌کردیم داریم باهاش خوب راه می‌آییم روی هم جمع شده و یه تلنگر باعث رو شدنش میشه.
مثلا الان که شما بیخوابی رو تجربه میکنید شاید اگه واسه یه سری چیزا که کاملا نرماله بابتش ناراحت بشی ولی نشدی، ناراحت میشدی الان بهتر حل میشد یعنی شما فکر میکنی که بخاطر حرف مشاور بهم ریختین ولی اگه واقعا با بحث ازدواج کنار می اومدین اینطوری نمیشد.
نیاز به ازدواج تو همه هست حالا یه سری از ما ها خودمون رو بیخیال نشون میدیم جریانش فرق داره و این به بیخیالی زدن هم بالاخره یه سری تبعات داره. خودم هم تجربه کردم که از افرادی که در مورد ازدواج من نظر میدادن دوری میکردم.
بنظرم شما هم بشینید با خودتون خلوت کنید بدون اینکه خودتون رو بازخواست کنید که چرا اینطوری فکر میکنید و همه موارد رو مرور کنید و اگه نیاز به ناراحت شدن بود ناراحت بشید اگه نیاز به عصبانیت بود عصبانی و... تا این موارد روی هم جمع نشه و یه دفعه فوران نکنه.
من این مواردی که گفتم رو تجربه کردم و سعی کردم بگم تا بعدا مثل من دوره ناراحتی تون طولانی نشه.

FaAh مهمان

1403/03/07

سلام
من سنم کمتر از شماست ولی تا حدودی درکتون میکنم.
و با قسمتی از نظرات جناب مهندس منطقی موافقم. این مسئله حرفای بقیه چیزی هست که نمیشه کاریش کرد و ادامه خواهد داشت در مورد این حرفا بنظرم بهتره خودتون رو به بیخیالی بزنین.

من با اینکه سنم پایین تره ولی دوره به قول شما شکست شغلی رو گذروندم . البته بهتره بگم دارم میگذرونم. من طوری بود که همیشه به قول شما در آرامش بودم حتی اگه بدترین اتفاق ها هم می افتاد ولی این مدت حتی کوچکترین اتفاق ها یا حرفا هم باعث بهم ریختن آرامشم میشد. در حدی که داشتم فکر میکردم برم پیش یه روانشناس.
و اتفاقا اطرافیانم هم خواسته یا ناخواسته به این حال بد دامن میزدن.
من در مورد این شکست شغلی خیلی با خانواده ام حرف زده بودم و اونا هم هر دفعه کلی توصیه و... داشتن ولی وقتی یه تلنگری میخورد من دوباره برمیگشتم به اول خط و همه حالهای بد که فکر میکردم حل شده برمیگشت. واین باعث ناراحتی خانواده ( چون فکر میکردن نتونستن برای من کاری بکنند) و هم باعث ناراحتی خودم میشد که دارم بقیه رو هم اذیت میکنم و این عذاب وجدان بیشتر به حال بدم دامن می‌زد. و داشتم فکر میکردم که دارم به سمت افسردگی میرم.
اتفاقا خانواده من با ازدواج مخالفن و حرفی از ازدواج نمیزدن ولی وقتی حرف پیش اومد و من به یکی از همکارام گفتم که این روزها حال خوبی ندارم. اون برگشت بهم گفت که چون ازدواج نکردی بخاطر اونه( اتفاقا این آدم خودش حدود چهل سالشه ولی ازدواج نکرده)من به قول شما خیلی عصبانی شدم که بابا درد من یه چیز دیگه هست تو چی داری میگی ؟ من بخاطر شغلم ناراحتم و نه ازدواج.

تا اینکه یه شرایطی پیش اومد و با داداشم بدون اینکه بهم راهکاری بده حرف زدم و اونجا متوجه شدم که من چقدر در حق خودم ظلم کردم. من همیشه فکر میکردم که حالم خوب بوده حتی تو شرایط بد درحالیکه نباید خوب می‌بود چون تو اون شرایط باید ناراحت میشدم در واقع من این ناراحتی هایی که دارم تجربه میکنم بخاطر یه شکست شغلی نیست و همه ناراحتی های این بیست و خرده ای سال رو دارم تجربه میکنم. ناراحتی هایی که تو اون زمان ها تجربه نکردم یعنی به خودم اجازه ندادم که ناراحت بشم. شاید اگه واسه یه مشکل تو ده سال قبل ناراحت میشدم تموم میشد می‌رفت ولی الان انگار همه چی رو هم جمع شده و شده حال این مدتم.